რას ეძებ?

საინტერესო სხვა

ალექსანდრე მაკედონელი და ინდოელი მისტიკოსი

ალექსანდრე მაკედონელი და ინდოელი ბრძენი

ალექ­სან­დრე მა­კე­დო­ნელს, რო­დე­საც ინ­დოეთი­დან ბრუნ­დე­ბო­და, უეც­რად გა­ახ­სენ­და არის­ტო­ტე­ლე – თა­ვი­სი მას­წავ­ლე­ბე­ლი, ერთ-­ერთი უდი­დე­სი ლო­გი­კო­სი.

არის­ტო­ტე­ლე – მან შექ­მნა ლო­გი­კუ­რი გო­ნე­ბა. მან შექ­მნა ანა­ლი­ზი, მან შექ­მნა ანა­ტო­მი­რე­ბის მე­თო­დი, მან შექ­მნა ეგო და ინ­დი­ვი­დუუმი, ის ალექ­სან­დრეს მას­წავ­ლე­ბე­ლი იყო.

მან სთხო­ვა ალექ­სან­დრეს, ინ­დოეთი­დან წა­მო­ეყ­ვა­ნა ვინ­მე ინ­დუ­სი მის­ტი­კო­სი, სა­ნიასი­ნი, რად­გან პო­ლა­რუ­ლად სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო რამ ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სოა. მას, ალ­ბათ, ძა­ლი­ან აინ­ტე­რე­სებ­და იმის გა­გე­ბა, რას წარ­მო­ად­გენ­და ინ­დოელი მის­ტი­კო­სი. ვინ არის, ადა­მიანის რო­მელ ტიპს მიეკუთ­ვნე­ბა ის, ვინც ლო­გი­კის გა­რე­შე ცხოვ­რობს, ვინც ამ­ტკი­ცებს, რომ არის მხო­ლოდ მთლიანი, და არა დუალუ­რი, რო­მე­ლიც თა­ვის თავ­ში აერ­თიანებს და არი­გებს ყვე­ლა­ნა­ირ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბებს და პა­რა­დოქ­სებს, ვი­სი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც ყვე­ლა­ფერ­თან არის სინ­თე­ზის და არა ანა­ლი­ზის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა? ადა­მიანი, რო­მე­ლიც არა­სო­დეს აღიარებს ნა­წილს, და აღიარებს მხო­ლოდ მთლი­ანს – ვინ არის ის, რა ტი­პის ადა­მიანია?ამი­ტომ სთხო­ვა ალექ­სან­დრეს: „უ­კან რომ დაბ­რუნ­დე­ბი, თან წა­მო­იყ­ვა­ნე ვინ­მე ინ­დუ­სი მის­ტი­კო­სი, სა­ნიასი­ნი. მინ­და შევ­ხე­დო; სად ნა­ხავ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც შეშ­ლი­ლი­ვით ცხოვ­რობს და ამ­ტკი­ცებს, რომ არ­სე­ბობს რა­ღაც გო­ნე­ბის მიღ­მა – ეს ხომ უიშ­ვიათე­სი მოვ­ლე­ნა­ა“. არის­ტო­ტე­ლე ხომ ის ადა­მიანი იყო, რო­მელ­საც არა­სო­დეს სწამ­და არა­ფე­რი გო­ნე­ბის­მიღ­მიერი; მის­თვის გო­ნე­ბა იყო ყვე­ლა­ფე­რი.

ინ­დოეთი­დან მობ­რუ­ნე­ბულ ალექ­სან­დრეს უც­ბად გა­ახ­სენ­და ეს თხოვ­ნა და დაავა­ლა თა­ვის ჯა­რის­კა­ცებს, მოეძებ­ნათ და მო­ეყ­ვა­ნათ ვინ­მე დი­დი ინ­დუ­სი მის­ტი­კო­სი, დი­დი სა­ნიასი­ნი, ბრძე­ნი, წმინ­და­ნი. მათ ქა­ლაქ­ში გაიკით­ხეს, სად შე­იძ­ლე­ბო­და მოენა­ხათ ასე­თი სა­ნიასი­ნი და ასე­თი პა­სუ­ხი მიიღეს: „დი­ახ, მდი­ნა­რის პი­რას დგას შიშ­ვე­ლი ადა­მიანი. უკ­ვე რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, რაც ის იქ დგას, ჩვენ ვფიქ­რობთ, რომ ის მის­ტი­კო­სია. არა ვართ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, რად­გან ის ბევრს არ ლა­პა­რა­კობს; თა­ნაც, რა­საც ამ­ბობს, ისიც არ გვეს­მის. ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ის ლა­პა­რა­კობს, ძა­ლი­ან არა­ლო­გი­კუ­რია. შე­იძ­ლე­ბა, მარ­თალს ამ­ბობ­დეს, შე­იძ­ლე­ბა – არა“.

„ეს სწო­რედ ისაა, ვინც ჩვენ გვჭირ­დე­ბა, – გაუხარ­და ალექ­სან­დრეს, – ჩემს მას­წავ­ლე­ბელს, რო­მელ­მაც ლო­გი­კას ჩაუყა­რა სა­ფუძ­ვე­ლი, ალო­გი­კუ­რი ადა­მიანის ნახ­ვა უნ­და. წა­დით და უთ­ხა­რით, რომ მას ალექ­სან­დრე იწ­ვევს“.

ჯა­რის­კა­ცე­ბი მდი­ნა­რის ნა­პირ­თან მი­ვიდ­ნენ და იმ შიშ­ველ კაცს უთ­ხრეს, რომ მას ალექ­სან­დრე დი­დი თა­ვის­თან იწ­ვევს, რომ ის იქ­ნე­ბა სა­მე­ფო სტუ­მა­რი, ექ­ნე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ისურ­ვებს, ასე, რომ ამიერი­დან მას არაფ­რის დარ­დი აღარ უნ­და ჰქონ­დეს.

იმ კაც­მა გა­დაიხარ­ხა­რა და თქვა: „ა­და­მიანი, რო­მე­ლიც თა­ვის თავს დი­ადს უწო­დებს, – სუ­ლე­ლია. წა­დით და უთ­ხა­რით, რომ სუ­ლე­ლებ­თან საქ­მეს არ ვი­ჭერ. სწო­რედ ამი­ტომ ვდგა­ვარ აქ ამ­დე­ნი წე­ლი­ა; სუ­ლე­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა რომ მდო­მე­ბო­და, რო­გორ ფიქ­რობთ, ინ­დო­ეთ­ში ისი­ნი უფ­რო ცო­ტა­ნი არი­ან, ვიდ­რე მის ქვე­ყა­ნა­ში? ეს ქა­ლა­ქი სავ­სეა ასე­თე­ბით“.

ჯა­რის­კა­ცებს თავ­ზა­რი დაეცათ, ეს რომ მო­ის­მი­ნეს, მაგ­რამ იძუ­ლე­ბულ­ნი იყ­ვნენ უკან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლიყ­ვნენ სა­თა­ნა­დო მოხ­სე­ნე­ბით. ალექ­სან­დრე და­ინ­ტე­რეს­და, რა უპა­სუ­ხა მათ იმ ადა­მი­ან­მა, რო­მელ­საც დან­და­მი ერ­ქვა. ალექ­სან­დრე თა­ვის მო­გო­ნე­ბებ­ში მას სხვა სა­ხე­ლით მო­იხ­სე­ნი­ებ­და – დან­და­მა­სი. რო­ცა ალექ­სან­დრემ ყვე­ლა­ფე­რი მო­ის­მი­ნა, გაბ­რაზ­და, მაგ­რამ ეს იყო საზ­ღვრის­პი­რა სო­ფე­ლი, მა­ლე ინ­დოეთი უნ­და დაეტო­ვე­ბი­ნა, ამი­ტომ გა­დაწ­ყვი­ტა: „ა­ჯო­ბებს თა­ვად წა­ვი­დე და ვნა­ხო, ვინ არის, რა ტი­პის ადა­მიანი­ა“.

შე­იძ­ლე­ბა, მას დიოგე­ნე გა­ახ­სენ­და, – სავ­სე­ბით შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ესეც დიოგე­ნეს ტი­პის ადა­მიანი ყო­ფი­ლი­ყო, მით უმე­ტეს, რომ ისიც შიშ­ვე­ლი იდ­გა მდი­ნა­რეს­თან. მსგავ­სი ის­ტო­რია ხომ დიოგე­ნეს­თა­ნაც გა­დახ­და. მა­ნაც გაიცი­ნა და ალექ­სან­დრე სუ­ლე­ლად ჩათ­ვა­ლა.

მოკ­ლედ, ალექ­სან­დრე დან­დამ­თან გა­შიშ­ვლე­ბუ­ლი ხმლით მი­ვი­და და მოს­თხო­ვა: „გა­მომ­ყე­ვი, თო­რემ ახ­ლა­ვე თავს წა­გაც­ლი. მე არ ვკა­მა­თობ, მე ბრძა­ნე­ბებს ვიძ­ლე­ვი!“

იმ კაც­მა გაიცი­ნა და უთ­ხრა: „მაშ, წა­მა­ცა­ლე, რა­ღას ელო­დე­ბი! ის თა­ვი, რომ­ლის მოჭ­რაც შენ გინ­და, მე დი­დი ხნის წინ მო­ვი­ჭე­რი. ახა­ლი არა­ფე­რი მო­გი­ფიქ­რე­ბია, მე უკ­ვე უთა­ვო ვარ. მო­ჭე­რი, მაგ­რამ გეტ­ყვი, რომ რო­ცა თა­ვი მი­წა­ზე და­ვარ­დე­ბა, შენ დაინა­ხავ მის ვარ­დნას, და მეც და­ვი­ნა­ხავ, რად­გან მე – თა­ვი არ ვარ“..

ოშო ‘ცარიელი ნავი’ / ავტორი: ნინო დიდებაშვილი

ტეგები:

შესაძლოა დაგაინტერესოს

კომენტარის დატოვება

Your email address will not be published. Required fields are marked *

შემდეგზე გადასვლა