1910 წლის 20 მაისი / ცხრა მეფის შეხვედრა უინძორის ციხესიმაგრეში

1910 წლის 20 მაისს, უინძორის ციხესიმაგრეში (Windsor Castle) ცხრა მეფის შეხვედრა მოხდა, დიდი ბრიტანეთის მეფე ედუარდ VII-ის დაკრძალვის დროს.

ეს ფოტოგრაფირებული შეკრება ევროპის მონარქების უპრეცედენტო თავყრილობა იყო და, სავარაუდოდ, ერთადერთი ფოტოა, რომელზეც ერთდროულად ცხრა მოქმედი მეფეა აღბეჭდილი.

მათი უმეტესობა ნათესაური კავშირებით იყო დაკავშირებული დედოფალ ვიქტორიასა და მის მეუღლე პრინც ალბერტთან, რითაც ევროპის მონარქებს შორის მჭიდრო კავშირები იყო.

ფოტოზე აღბეჭდილი მეფეები არიან (მარცხნიდან მარჯვნივ):

ფეხზე მდგომნი:

1. ჰააკონ VII (ნორვეგია)-ნორვეგიის პირველი მეფე შვედეთთან კავშირის დაშლის შემდეგ (1905 წელს). მან უარყო გერმანიის ულტიმატუმი მეორე მსოფლიო ომის დროს, რის გამოც ქვეყნის წინააღმდეგობის მოძრაობის ეროვნულ სიმბოლოდ იქცა. მისი “H7” მონოგრამა წინააღმდეგობის საიდუმლო ნიშანი იყო.
2. ფერდინანდი (ბულგარეთი)-მან მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა ბულგარეთის დამოუკიდებლობის გამოცხადებისას ოსმალეთის იმპერიისგან (1908 წ.) და თავადის ნაცვლად “ცარის” ტიტული მიიღო. მისი მმართველობა აღინიშნა ბულგარეთის მოდერნიზებით, მაგრამ ასევე ორმაგი “ეროვნული კატასტროფით” (ბალკანეთის მეორე ომი და პირველი მსოფლიო ომი, რომელშიც ცენტრალურ ძალებს მიემხრო).
3. მანუელ II (პორტუგალია)-პორტუგალიის უკანასკნელი მეფე. ტახტზე ავიდა მამის მკვლელობის შემდეგ (1908 წ.). მისი ხანმოკლე მმართველობა მხოლოდ ორი წელიწადი გაგრძელდა, რადგან 1910 წლის რევოლუციის შედეგად პორტუგალია რესპუბლიკად გამოცხადდა და ის გადაასახლეს.
4. ვილჰელმ II (გერმანიის კაიზერი და პრუსიის მეფე)-გერმანიის იმპერიის უკანასკნელი მმართველი. მისი აგრესიული საგარეო პოლიტიკა (ე.წ. Weltpolitik) და საზღვაო ძალების მშენებლობა იყო ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი პირველი მსოფლიო ომის დაწყებისა. ის ცნობილი იყო თავისი არაპროგნოზირებადი ხასიათითა და ბრიტანეთთან და რუსეთთან დაძაბული ნათესაური კავშირებით.
5. ჯორჯ I (საბერძნეთი)-საბერძნეთის მეფე თითქმის 50 წლის განმავლობაში (ყველაზე ხანგრძლივი მმართველობა თანამედროვე საბერძნეთის ისტორიაში). მის დროს საბერძნეთმა მნიშვნელოვანი ტერიტორიული ზრდა განიცადა და მან დანერგა კონსტიტუციური მონარქიის პრინციპები. იყო ედუარდ VII-ის სიძე.
6. ალბერტ I (ბელგია)-ცნობილია როგორც „რაინდი მეფე“ ან „ჯარისკაცი მეფე“. მან პირადად უარყო გერმანიის ულტიმატუმი და მეთაურობდა ბელგიის არმიას გერმანული ოკუპაციის წინააღმდეგ პირველ მსოფლიო ომში.

მჯდომარენი:

1. ალფონსო XIII (ესპანეთი)-ესპანეთის მეფე, რომელმაც 1931 წელს დაკარგა ტახტი და ესპანეთის მეორე რესპუბლიკა გამოცხადდა. პირველი მსოფლიო ომის დროს მან ესპანეთის ნეიტრალიტეტი შეინარჩუნა და დააარსა ჰუმანიტარული ოფისი სამხედრო ტყვეებისა და სამოქალაქო პირების დასახმარებლად.
2. ჯორჯ V (გაერთიანებული სამეფო, ედუარდ VII-ის ვაჟი)-ბრიტანეთის მეფე პირველი მსოფლიო ომის დროს. იყო მონარქი, რომელმაც ბრიტანეთის მონარქია გადაიყვანა შუა საუკუნეებიდან თანამედროვე ეპოქაში, რევოლუციებისა და იმპერიების დაშლის ფონზე. ის და მისი მეუღლე, დედოფალი მერი, იქცნენ ერის გამძლეობის სიმბოლოდ. მეფე ხშირად სტუმრობდა ფრონტს საფრანგეთში და დაჭრილთა ჰოსპიტლებს, რაც დიდ შთაგონებას აძლევდა როგორც სამხედროებს, ისე მშვიდობიან მოსახლეობას. გერმანული წარმოშობის გამო (საქსენ-კობურგ-გოთას სახლი) 1917 წელს დინასტიის სახელი უინძორად შეცვალა. მისი მმართველობისას ბრიტანეთის იმპერიამ მიაღწია პიკს. რუსეთის რევოლუციის (1917 წ.) შემდეგ, ნიკოლოზ II-ს და მის ოჯახს ბრიტანეთში თავშესაფარი შესთავაზეს, მაგრამ ჯორჯ V-მ, თავისი მინისტრების ზეწოლით და იმის შიშით, რომ რომანოვების გადასახლება ბრიტანეთში რესპუბლიკურ განწყობებს გააძლიერებდა, უარი თქვა ბიძაშვილის მიღებაზე. ეს გადაწყვეტილება, სავარაუდოდ, საბედისწერო აღმოჩნდა ნიკოლოზის ოჯახისთვის. მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა ისეთი პოლიტიკური კრიზისების დროს, როგორიც იყო ირლანდიის დამოუკიდებლობის ომი და ლეიბორისტული პარტიის აღზევება. მისი მმართველობის ბოლოს (1931 წ.) მიღებულ იქნა ვესტმინსტერის სტატუტი, რომელმაც ბრიტანეთის დომინიონები (კანადა, ავსტრალია, ახალი ზელანდია და ა.შ.) იურიდიულად აღიარა როგორც დამოუკიდებელი სახელმწიფოები, თუმცა ბრიტანეთის გვირგვინს ექვემდებარებოდნენ. ამან საფუძველი ჩაუყარა ბრიტანეთის ერთა თანამეგობრობის ფორმირებას. ის იყო ერთ-ერთი იმ მცირერიცხოვან ევროპელ მონარქთაგანი, რომელიც გადაურჩა პირველი მსოფლიო ომის შედეგად გამოწვეულ რევოლუციებს.
3. ფრედერიკ VIII (დანია)-დანიის მეფე ხანმოკლე პერიოდის განმავლობაში (1906–1912). ის იყო ლიბერალური და რეფორმების მოყვარული მონარქი, რომელიც მხარს უჭერდა დანიაში საპარლამენტო სისტემის განვითარებას, განსხვავებით მამამისისგან. მისი ხანმოკლე მმართველობა ავადმყოფობამ დააჩრდილა.

ეს იყო ერთ-ერთი ბოლო დიდი შეკრება ევროპის მონარქებისა, რადგან რამდენიმე წელში პირველი მსოფლიო ომი დაიწყო, რამაც მრავალი ევროპული სამეფო დინასტიის დასასრული გამოიწვია.