ქართული ლეგიონი პირველი მსოფლიო ომის დროს

ქართული ლეგიონი პირველი მსოფლიო ომის დროს, 1915 წელს, თურქეთის ქალაქ სამსუნში, სამხედრო ტყვეთა ბანაკში მყოფი ქართველი მოხალისეებისგან ჩამოყალიბდა.

იგი დაახლოებით 1500 ჯარისკაცისგან შედგებოდა.

ლეგიონში ასევე შედიოდნენ კავკასიის რეგიონიდან ჩამოსული მუსლიმი მთიელები.

გერმანიის გენერალურმა შტაბმა ლეგიონის ორგანიზება და საერთო მეთაურობა გრაფ ფრიდრიხ-ვერნერ ფონ შულენბურგს დაავალა, რომელიც 1911 წლიდან ომის დაწყებამდე თფილისის გუბერნატორის გერმანიის კონსულად მსახურობდა.

ლეგიონის პირველი მეთაური იყო გერმანელი ოფიცერი ლეიტენანტი ჰორსტ შლიფაკი. მაღალი რანგის ქართველი ოფიცრები იყვნენ ლეო კერესელიძე (1885-1944) და მისი უფროსი ძმა, გიორგი კერესელიძე (1878-1942).

ლეგიონმა მხარდაჭერა მიიღო გერმანიაში ორგანიზებული „საქართველოს დამოუკიდებლობის კომიტეტისგან“.

რუსეთსა და ოსმალეთის იმპერიას შორის ომის დროს ბატალიონი შავი ზღვის სანაპიროზე, ტირებოლუს ქალაქიდან აღმოსავლეთით იყო განლაგებული. ლეგიონი უშუალოდ არ მონაწილეობდა ფრონტზე მიმდინარე საბრძოლო მოქმედებებში და რეზერვში იყო თფილისში შესაძლო ანტირუსული აჯანყებების შემთხვევაში.

1917 წელს, თურქეთის მთავრობასა და „საქართველოს დამოუკიდებლობის კომიტეტს“ შორის უთანხმოების გამო, ლეგიონი დაიშალა. ლეგიონის ქართველმა ოფიცრებმა, გენერალ კერესელიძის ხელმძღვანელობით, მოგვიანებით შექმნეს საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის არმიის ბირთვი.